Dat paus Franciscus sterk bewogen is rond het migratievraagstuk is een understatement. Zelf migrant zijnde, klopt zijn hart van vreugde om de verrijking van de superdiverse samenlevingen die ontstaan door veel gedwongen, maar ook vrije migratie. Zijn hartenklop gaat sneller door de onrust voor het lot dat migranten en vluchtelingen, zeker de minderjarigen, moeten ondergaan.
Ook in EU-lidstaten is de mensonwaardige omgang met wie migreert of vlucht vaak hemeltergend. Zeker in economisch rijkere regio’s worden ze liever teruggedrongen dan onthaald. Niet alleen migranten die ‘ongevraagd’ de grens oversteken, maar vaak ook wie praktisch werk doet, de arbeidsmigranten. Doorgaans wordt alleen naar hun handen gekeken, niet naar hun gezicht. Dat heet ‘ontmenselijking’.
Belgisch migratiebeleid: de verbeterpunten
België balanceert op een slappe koord als het over migranten en mensenrechten gaat. Er gebeuren veel zaken ten goede, maar het beleid naar vluchtelingen en migranten is té partijpolitiek, om een voluit rechtvaardig beleid te kunnen genoemd worden. Een beleid van menselijke waardigheid dat rekening houdt met de direct betrokkenen en de onthalende gemeenschap.
